De Passant

Ik hou van de slaapkamer en van het bed, omdat ik hier troost en vreugde en genot en rust vind. Als ik in deze kamer ben, dan spreekt en weent mijn ziel.
- Een Palestijnse jongen over ‘thuis’. -

Hoe maak je een huis tot je thuis? Hoe lang duurt het eer je je ergens thuis voelt? En hoe komt het toch dat je, ondanks alle voorzieningen, nergens thuis voelt? Wat is dat eigenlijk, thuis? Thuis' kan heel groot zijn of klein, je kan het af en toe ruiken, soms kan je het vasthouden en soms hangt het in de lucht. Thuis is overal hetzelfde maar tegelijkertijd ook overal verschillend. Sommige mensen zeggen zich overal thuis te voelen, anderen zijn er hun hele leven naar op zoek, zwervend van plek naar plek, vol heimwee naar… nergens.

De beeldende voorstelling De passant gaat over het verlangen naar een plek om te blijven … en tegelijk over de angst om er niet meer weg te kunnen. Want zonder ‘thuis’ kan het ook leuk zijn.

Regisseur Michai Geyzen praat met kinderen van allochtone origine die hier zijn geboren, met jongeren die hier als vluchteling zijn gestrand met hun ouders, met kinderen van gescheiden ouders die laveren tussen hun huis ‘hier’ en hun huis ‘daar’.