Through the Looking-Glass (and what we found there)

Bastardo 1, 2 en 3 bevinden zich boemplots in een wel zeer pékulaire living. 

Als in een rêverie kunnen ze zich ni remembreren ni hoe ze daar verschijnselt zijn. 

Ze hebben elkaar nog nimmer-nooit ni gezien ni (of ni of wel of ni of wel?) 

Een gevoel van déjà-visie bekruipt de bastardi. 

Ze specu-palaveren. 

Wat if het allemaal mento-simulatie is? 

Wat if ze gematrimixt zijn door boze robokops of ieviel sciëntisten? 

Wat if ze echt in een rêverie zitten (en zoja, in wiens rêverie dan?) 

Wat if iedereen al lang geëxpireerd is en zij de laatst-ma-ni-laatste uomo zapiërs zijn? Moeten ze dan op zoek naar in- of exits? Of blijven ze beter intern? 

Zijn ze free willy of is hun lotto al maxi-lang getrokken en gepréfixeert? 

Hoe meer ze filo-sofistikeren, hoe meer ze in achtjes draaien. 

De sfeer wordt para-frigide, de communicatie spruttelt.  

Vraag blijft: ‘Wat doen wij hier?