aai

aai poepoes.
aai poepoes...
poepoes?
…
poepoeeeeeeees?

‘aai’ gaat over een opa die plots alleen is en in de voorwerpen rond hem troost zoekt.

Mensen komen binnen. Mensen gaan weer weg. Maar wie is echt?  
Hij weet niet meer waar hij is,
wanneer hij is 
en waarom hij is.

Heeft de lamp net gezwaaid?
En het tapijt geniest?
Aiaiaai. Arme opa.

Maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, want de mens is in zijn eenzaamheid ook hilarisch, aandoenlijk en magisch.

Femke Stallaert vertrekt voor ‘aai’ vanuit de figuren die haar grootvader met dementie de laatste jaren van zijn leven zag.
‘aai’ is een woordeloze maskervoorstelling waar alledaagse objecten tot leven komen.
Een huidhongerige trip vol vervreemde familie en verzonnen vrienden.
Een animistische ode aan de eenzame mens en zijn oeverloze verbeelding.